Een cliënt stuurde mij dit diep ontroerende en prachtig oprechte verhaal na onze coachingssessies. Uit respect voor zijn privacy zijn zijn naam en foto geanonimiseerd. Met het delen van zijn ervaring wil hij iedereen die middenin een burn-out zit een hart onder de riem steken. Milan’s motto tijdens zijn zware reis was: “Het voelt nu zwaar, maar geloof me, er komt een moment dat het beter gaat!” Met vastberadenheid en moed heeft Milan zijn burn-out overwonnen. Vanuit het diepste dal klom hij op en ging hij de uitdaging aan, en nu schittert hij helderder dan ooit tevoren.
Hoe het begon en waar het stopte
Milans ervaring met een burn-out is er een die velen helaas zullen herkennen. Maar om het verhaal recht te doen, laat ik Milan zelf aan het woord.
Als verpleegkundige in een groot provinciaal ziekenhuis heb ik te maken met een variërend rooster, wat betekent dat ik ook vaak in het weekend aan de slag ben. De zekerheid en het potentieel van mijn baan geven me voldoening. Echter, door de immense werkdruk en het voortdurende personeelstekort, voel ik als ervaren verpleegkundige de druk om nog harder te presteren. Op zich heb ik geen moeite met hard werken, maar de constante intensiteit begint zijn tol te eisen. Het werken in de gezondheidszorg brengt van zichzelf al een extra gewicht met zich mee. In deze branche kunnen kleine misstappen immers grote gevolgen hebben, wat ontegenzeggelijk bijdraagt aan de stress. Mijn neiging om altijd ja te zeggen, mijn streven naar perfectie en mijn altijd aanwezige bereidheid om te helpen, hebben tot een breekpunt geleid. Er is iets binnenin mij gebroken, als het ware een wirwar van draden die zijn doorgeslagen. Maar ik heb een uitweg gevonden, en daarover vertel ik je straks meer.
Het moment van realisatie kwam op een doorsnee ochtend, terwijl de zon zachtjes door het badkamerraam scheen. Ik keek in de spiegel, en daar was hij: de man die ik ooit was. Maar nu zag hij eruit als een schim van die altijd sterke beer die ik me herinnerde. Zijn ogen, ooit zo levendig en fonkelend, waren nu dof, omringd door donkere schaduwen die getuigden van nachten zonder rust. Zijn huid leek bleker, bijna doorschijnend, en de levendigheid was uit zijn gezicht verdwenen. Deze aanblik raakte een gevoelige snaar, zo diep en rauw, dat mijn knieën het begaven en ik op de badkamervloer viel.
Daar zat ik dan, de man die altijd als een onverzettelijke rots had gestaan voor iedereen. Ik, die altijd de sterkste beer was in elke situatie, geveld door mijn eigen reflectie. De tranen kwamen onophoudelijk, gedreven door het inzicht dat ik er altijd was voor anderen, maar vergat mezelf niet te verliezen. In mijn streven naar perfectie voor mijn gezin, mijn werk en de wereld om me heen, had ik de essentie van wie ik echt was uit het oog verloren. En nu zat ik daar, verslagen en kwetsbaar, geconfronteerd met de realiteit van wat er van me was geworden.
De vakantie zou alles goedmaken
Verwarring vulde mijn hoofd en ik kon niet bevatten wat er gaande was. Binnenkort zouden we als gezin vertrekken naar ons tweede huis in Limburg: een toevluchtsoord van rust, omgeven door groen, waar we konden ontspannen en genieten van het zalige nietsdoen. Ik had het idee dat die vakantie precies was wat ik nodig had om op te laden, zodat ik niet zou instorten. Mijn lichaam had al verschillende keren noodsignalen afgegeven, maar ik had ervoor gekozen die te negeren. Ik dacht bij mezelf: “Geen woorden maar daden. Het is tijd om door te zetten.” Ja, ik voelde de druk en de stress, maar wie heeft daar tegenwoordig niet mee te maken? Wat ik toen nog niet besefte, was dat ik op het punt stond mijn laatste restje energie te verbruiken, voordat de diagnose ‘burn-out’ onvermijdelijk werd.
Het moment van ineenstorten
Hoewel ik me enkele weken staande had gehouden door mijn werkuren te verminderen, bleek het slechts een tijdelijke pleister op de wonde te zijn. De dag waarop alles te veel werd, is mij glashelder bijgebleven. Op een bepaalde ochtend ontwaakte ik met het verstikkende gevoel volledig verlamd te zijn. Mijn lichaam trilde oncontroleerbaar en mijn hoofd voelde aan alsof het gevuld was met zwaar cement. Ik suste mezelf met de gedachte dat het slechts een tijdelijk ongemak was, waarschijnlijk een griep. Maar na twee weken van slapeloze nachten, gebrek aan eetlust, een bonzend hart en een voortdurende spierpijn, wist ik dat ik professionele hulp nodig had. Een bezoek aan de huisarts bevestigde wat ik diep van binnen al wist maar niet wilde toegeven: ik had een burn-out. Die diagnose kwam als een mokerslag. In feite had ik de tekenen al veel eerder gezien, maar in een poging om sterk te blijven, had ik ze genegeerd. Totdat de realiteit me onverbiddelijk inhaalde.
Overgave als eerste stap naar herstel
In de periode voor mijn diagnose worstelde ik met de gedachte dat ik mogelijk aan een burn-out leed. Het voelde als falen, alsof ik de sterkte die ik dacht te bezitten, was kwijtgeraakt. De eens zo vanzelfsprekende kracht en energie leken te zijn verdampt, en iedere beweging voelde als een loodzware last. Sociale interacties, die voorheen verrijkend waren, werden een uitputtingsslag. Zelfs de kleinste druk of stress voelde als een loden mantel om mijn schouders.
Triviale dagelijkse beslissingen, zoals kiezen waar te parkeren of welk broodje te eten, leken onoverkomelijke obstakels. Mijn geheugen, eens betrouwbaar en scherp, liet me steeds vaker in de steek. Ik voelde me emotioneel verwoest, alsof een essentieel deel van mij was weggerukt. Terwijl collega’s doorgingen en het leven om me heen doordraaide, zat ik vast, geplaagd door schuldgevoelens over mijn onvermogen.
Mijn relatie leed eronder en elke vrolijke schaterlach of huilbui van mijn kinderen voelde als een messteek, ondanks de immense liefde die ik voor hen voelde. “Nu even niet”, werd een stille smeekbede in mijn hoofd. En het schuldgevoel dat die gedachte met zich meebracht, was bijna ondraaglijk. Het bittere besef dat je een burn-out niet kunt sturen drong door. Echt herstel kan pas beginnen wanneer je de situatie erkent, accepteert en de druk loslaat.
Hoe ik eruit ben gekomen
Na de diagnose raadde mijn huisarts me aan om een psycholoog te raadplegen. Samen met mijn partner heb ik het internet uitgepluisd. Overal waren er lange wachtlijsten en uiteenlopende behandelmethoden. En toen stuitte ik op coach & psycholoog Freek Offeringa uit Drachten. Zijn jarenlange ervaring met burn-outklachten en zijn rechttoe-rechtaan aanpak trokken meteen mijn aandacht. Tot mijn verbazing kon ik al binnen een week terecht. “Wat als we ’s avonds afspreken?” stelde hij voor, gezien zijn drukke schema overdag. Dit was voor mij prima. Mijn dankbaarheid voor deze snelle hulp was immens.
Na het bevestigen van de afspraak ontving ik een online vragenlijst waarin ik moest aangeven wat de reden van mijn bezoek was. Het confronteren van mijn eigen gevoelens was zwaar, maar het gaf ook een soort loutering om het allemaal zwart op wit te zetten.
Bij onze eerste ontmoeting voelde ik meteen een connectie. Freek, met meer dan 35 jaar ervaring, heeft zo’n kalme en wijze uitstraling. Zijn spreekkamer thuis straalt warmte uit, zo anders dan de klinische omgevingen die ik gewend was. Tijdens de intake mocht ik over mijn leven en mijn huidige toestand vertellen. Een intense maar leerzame ervaring. De bijgeleverde documenten en oefeningen waren helder en stelden me in staat om in mijn eigen ritme te werken. Een bijzondere opdracht was het vragen aan anderen om over mij te schrijven. Dit gaf verrassende inzichten; sommige dingen herkende ik, terwijl andere aspecten me verbaasden.
Na dit eerste gesprek kreeg ik enkele oefeningen mee voor thuis en aanbevolen ontspannende muziek. In eerste instantie was ik sceptisch over meditatie en beschouwde ik het als een nutteloze bezigheid. Maar al snel bracht het me een diepe rust, en mijn slapeloosheid verminderde. Mijn korte lontje leek ook geleidelijk te verdwijnen.
Op Freek’s advies ging ik ook naar een fysiotherapeut voor een conditietest. Het resultaat was, eerlijk gezegd, beschamend. De connectie tussen mij en sport was altijd problematisch geweest. Na de test was het oordeel duidelijk: mijn conditie was belabberd. Maar het advies was eenvoudig en haalbaar. Twee dagelijkse wandelingen van een half uur en na een maand een opbouwplan in de sportschool. Deze stap heeft mijn leven veranderd. Het is wonderbaarlijk wat het met me deed. Ik sport nu drie keer per week, en het geeft me niet alleen een betere conditie maar ook hernieuwde levensenergie.
Het verloop van het coachingstraject
Na het invullen van de online intake, wil ik benadrukken hoe comfortabel ik me voelde in mijn eigen omgeving, op mijn gemak, zonder het gevoel te hebben dat iemand me beoordeelde. Het intakegesprek met Freek duurde ongeveer anderhalf uur en hij had al een specifiek coachingsplan voor mijn burn-out voorbereid. We kwamen overeen dat ik wekelijks zou langskomen voor zowel theoretische als praktische opdrachten. Hij adviseerde me om ontspanningsboeken te gaan lezen. Normaal gesproken lees ik alleen tijdens vakanties, dus dat was een uitdaging. Maar het opofferen van een half uur in de ochtend en avond bleek haalbaar. Nu kies ik vaker voor een boek dan voor de tv. Ik had nooit gedacht dat lezen zo ontspannend kon zijn.
Freek’s centrale boodschap was: doe het, probeer het niet alleen. En ook: wat je aandacht geeft, groeit. Dat besef was er zeker. Mijn overmatige focus op werk had me in deze situatie gebracht. Hij introduceerde me bij enkele down-to-earth meditatie-oefeningen, begeleid door muziek en een stem die ontspanningstips gaf, gelukkig zonder al te zweverige inslag. Freek’s professionaliteit is onmiskenbaar, maar hij heeft ook een goed gevoel voor humor – iets wat ik enorm waardeer. Het feit dat ik flexibel kon zijn met onze afspraken, of zelfs van onderwerp kon veranderen wanneer nodig, gaf me een gevoel van controle.
We hebben aan diverse thema’s gewerkt: ontspanning, geluk, doelen stellen. Ik dacht eerst: dit wordt makkelijk. Maar toen kwamen uitdagendere onderwerpen zoals assertiviteit, grenzen stellen en gezonde zelfliefde – wat ik in eerste instantie vreemd vond, maar later begon te waarderen. Het belangrijkste wat ik heb geleerd, is voor mezelf zorgen. Mijn gezin komt eerst, gevolgd door een gezond leven en tenslotte mijn werk. Dankzij Freek heb ik balans, ontspanning en geluk hervonden. We blijven ongeveer vier keer per jaar afspreken om op koers te blijven, iets waar ik zeer dankbaar voor ben.
Freek’s coachingpraktijk voelt aan als een plek die dicht bij de mensen staat. Hij biedt zelfs speciale coaching voor jongeren, wat ik geweldig vind. Het feit dat Freek ook “CabaretCoach” is, verbaast me niets gezien zijn gevoel voor humor. Ik ben gaan inzien dat men beter preventief een coach kan inschakelen dan te wachten tot alles instort. Freek, die zelf door moeilijke periodes is gegaan en anderen heeft gezien die nog meer hebben meegemaakt, blijft ondanks alles positief naar het leven kijken. Hij is iemand die met volle overgave voor zijn geluk vecht, en ja, hij heeft wat eigenaardigheden, net zoals ik niet zomaar een doorsnee persoon ben. Zoals ik al eerder zei, blijf ik regelmatig langskomen om te blijven werken aan oude gewoontes die soms weer terugslippen.
De stijgende lijn is ingezet
Nu, bijna een jaar later, kijk ik terug op de periode waarin ik besefte dat mijn lichaam slechts aan het overleven was. Hoewel ik er nog niet helemaal ben, zie ik wel vooruitgang en dat geeft me hoop. Elke fase van een burn-out brengt zijn eigen uitdagingen met zich mee. Momenteel worstel ik met onzekerheden en de vraag of wat ik doe mij werkelijk vervulling geeft. Ik begrijp waarom sommigen na een burn-out een drastische wending in hun leven maken. Echter, dergelijke beslissingen dienen genomen te worden wanneer men weer op zijn oude energieniveau is. Het is momenteel lastig om op mijn emoties te vertrouwen; ze lijken me vaak tegenstrijdige signalen te geven. Eerst moet er innerlijke rust ontstaan. Mijn verlangen is om terug te keren naar mijn oude leven, maar dan wel met een gezonder evenwicht. Angst is een dominante emotie die ik vaak voel. Wat zal de uitkomst zijn van deze hele ervaring? Zullen de tranen ooit stoppen en zal mijn energie terugkeren? Gelukkig weet ik dat ik altijd op Freek kan vertrouwen. Mijn partner en kinderen ondersteunen me ook geweldig. Ondanks alles voel ik me gezegend en ontspannen. Deze burn-out was wellicht nodig om mij echt wakker te schudden.
Dit gebeurt mij niet weer
Door mijn burn-out heb ik geleerd dat ik mijn leven zo moet inrichten dat ik dit niet weer zal meemaken. Het verdriet is zo hevig dat ik het niet nog een keer kan verdragen. Ik denk dat ik er niet meer de kracht voor zal hebben. Een burn-out is niet per se slecht. Het heeft me inzichten gegeven die ik anders niet had gekregen. In mijn burn-out periode heb ik dingen ontdekt waar ik normaal niet voor openstond. Ik heb de eenvoudige dagelijkse dingen extra kunnen waarderen en vooral heel veel kunnen rusten. Dat was een mooi cadeau. Er zijn mensen die op wereldreis gaan om hun zinnen te verzetten en de nullijn te raken, en ik kan je zeggen, met een burn-out gebeurt dat uiteindelijk ook. Maar ik zou toch liever de wereld rondreizen. Maar achteraf praten is makkelijker.
De burn-out maakt je sterker
Aan alle lotgenoten wil ik meegeven dat niemand onverwoestbaar is. Er komt een moment waarop je zult realiseren dat alles uiteindelijk goed komt en dat deze ervaring je, op jouw unieke manier, sterker zal maken. Door het proces te accepteren, zul je merken dat je sneller vooruitgaat. Elke dag brengt nieuwe uitdagingen met zich mee, maar biedt ook nieuwe kansen. Gedachten kunnen komen en gaan, maar deze ervaring heeft je onmiskenbaar veranderd en je in bepaalde opzichten naar een hoger niveau getild. Ik ben er nog niet en bevind me nog in de re-integratiefase, terwijl ik dagelijks worstel met de nasleep van de burn-out. Maar als ik beter naar mezelf leer luisteren, bewust kies voor wat ik echt wil en loslaat wat ik niet nodig heb, weet ik dat het allemaal goed komt.
Freek, bedankt dat ik mijn verhaal hier mocht delen en dat je er voor mij, mijn partner en onze kinderen bent geweest.
Een warme groet van Milan.
