Smartphoneverslaving
Freek 35 jaar coachervaring in werkbalans en leefplezier voor iedereen die het leven soms dwarszit.
Smartphoneverslaving leven zonder schermgrip
Er was een tijd dat stilte nog gewoon stilte was. Dat wachten geen leegte hoefde op te vullen. Dat je ergens zat — op een bankje, in een trein, op de rand van je bed — en er niets hoefde te gebeuren. Je keek wat rond. Je dacht wat. Of juist niet. Je ademde, misschien traag, misschien afwezig, maar je was aanwezig. Zonder afleiding. Zonder prikkel. Langzaam is dat veranderd. De telefoon kwam binnen als gemak, als toegangspoort tot verbinding, kennis, controle. Wat begon als hulpmiddel, is gaandeweg een metgezel geworden — niet op de achtergrond, maar in onze hand, op ons nachtkastje, onder onze kussen, in onze broekzak. Altijd dichtbij. Altijd aan.
We zijn verbonden met alles, behalve met onszelf. Altijd bereikbaar, altijd in reactie. En tegelijk raken we iets kwijt wat we misschien pas missen als we het even niet doen: de kunst van wachten, van verveling, van zijn zonder doel. Het scherm biedt vlucht. Structuur. Plezier. Maar het kaapt ook onze aandacht, ons ritme, ons vermogen om leegte te verdragen. En met elke veeg, elke melding, elk scrollmoment verdwijnt er een stukje ruimte in ons hoofd. Niet omdat we zwak zijn. Maar omdat we zijn gaan leven op een plek waar stilte verdacht is geworden.
Schermtijd die langzaam in je systeem kruipt
Misschien heb je het zelf ook al gemerkt. Dat je naar je telefoon grijpt nog voor je voelt dat er even niets is. Eén klein leeg moment — tussen twee afspraken, in de rij bij de bakker, voor het slapengaan — en je vingers vinden automatisch hun weg. Je opent iets, zonder erover na te denken. Een appje, een nieuwtje, een filmpje, een glimp van iemand anders z’n leven. Wat begon als ‘even checken’, wordt moeiteloos een kwartier. Of een uur. Soms een hele avond die verdampt in pixels.
Aan de oppervlakte lijkt het onschuldig. Een beetje scrollen, een beetje bijblijven. Maar vanbinnen begint het iets af te knagen. Geen klassieke verslaving misschien, maar wel een patroon dat je steeds verder uit je eigen ritme haalt. Je aandacht versplintert, je rust wordt opgeknipt in meldingen. Zelfs de stilte voelt plots ongemakkelijk, bijna alsof ze je iets komt afnemen.
En dit raakt niet alleen jongeren of studenten. Ook volwassenen — met jobs, kinderen, verantwoordelijkheden — raken onmerkbaar verstrikt in de digitale ruis. De telefoon is overal. Op je nachtkastje, in je hand, op tafel tijdens een gesprek. En elke keer dat jij grijpt naar je scherm, grijpt dat scherm ook iets terug. Je ademhaling. Je aanwezigheid. Je verbinding met het moment waarin je leeft.
Het scherm op zich maakt ons niet leeg. Wat ons leegmaakt, is hoe vaak we ernaartoe gaan om iets níét te hoeven voelen. De verveling. De onrust. De onbenoembare tinteling van iets wat schuurt, wat roept, wat nog geen naam heeft. En hoe vaker we grijpen naar afleiding, hoe verder we verwijderd raken van de plek waar het leven eigenlijk begint: binnenin.
Smartphone slimmer dan je lief is
Je telefoon is niet zomaar slim — hij is geraffineerd ontworpen als een gokautomaat voor je brein. Niet om je écht iets te geven, maar om net genoeg te beloven. Een tikje nieuws. Een glimp van aandacht. Een druppel afleiding. Iets wat lijkt op verbinding. Iets wat voelt als betekenis. Niet omdat het er is, maar omdat het er misschien komt.
En daar reageert je brein op zoals het altijd doet: hongerig naar prikkel, gevoelig voor beloning. Niet omdat jij zwak bent. Maar omdat het systeem werkt zoals het bedoeld is. Elke melding, elke like, elke story, elke onverwachte swipe is een mini-shotje dopamine. Niet omdat het zó bijzonder is, maar omdat het iets belooft. De belofte is verslavender dan de beloning. De verwachting sterker dan het moment zelf.
Net als bij gokken neemt de kick af naarmate je vaker speelt. Dus zoek je méér. Scroll je langer. Klik je nog eens door, ook al voel je de moeheid, de leegte, de onrust die je eigenlijk wilde ontlopen.
En net dat is de motor achter dit systeem: niet de bevrediging, maar het gemis. Je raakt niet verslaafd aan de telefoon. Je raakt verslaafd aan het verlangen dat er straks misschien íets komt — iets dat de leegte even vult, het gevoel even sust, je hoofd even kalmeert.
Dat is geen luiheid. Dat is geen onwil. Dat is neuropsychologie met een miljardenbudget, zorgvuldig afgestemd op jouw brein. En jij bent niet zwak — je bent perfect geprogrammeerd. Voor een wereld die jouw aandacht liever heeft dan jouw rust.
Wat je smartphone van je afneemt zonder het te vragen
Het lijkt onschuldig, dat schermgedrag. Even scrollen, even bijhouden, even bij zijn. Een klein gebaar, een tik met je duim, een snelle blik — en toch schuift er elke keer iets vanbinnen op. Niet luid, niet groots, maar stilletjes. Je ritme raakt verstoord, je aandacht versnippert, je systeem staat aan terwijl je lichaam naar rust verlangt. Je bent er nog wel, maar niet helemaal. Niet voor jezelf, niet voor de ander.
Wat je verliest, is niet alleen tijd. Je verliest de ruimte waarin je jezelf voelt. De diepte waarin een gedachte mag rijpen. De rust waarin iets mag ontstaan, zonder ruis. De aandacht waarmee je iemand écht ziet. De stilte waarin je pas merkt wat je nodig hebt. Niet omdat het weg is, maar omdat het wordt overstemd.
Je zenuwstelsel — dat zo gebouwd is op afwisseling tussen inspanning en ontspanning — krijgt geen kans meer om te zakken. Want zelfs als je zit, lig, wandelt of eet, blijft je hoofd openstaan voor meldingen. Voor prikkels. Voor ‘nog even’. En op den duur voel je het: niet als acute paniek, maar als een doffe, onderhuidse ruis. Je slaapt lichter. Je ademt hoger. Je vergeet waarom je naar de keuken liep. Je voelt je voller vanbinnen, maar leger tegelijk.
Het is niet dat je te weinig rust neemt. Het is dat je die rust niet meer binnenlaat. Omdat je de plekken waar rust woont — verveling, wachten, nietsdoen — hebt volgestopt met beweging. Met scherm. Met alles wat een pauze lijkt, maar het niet is.
En dat voel je. In je lijf. In je relaties. In de zin die je kwijt bent, of die je ooit nog zocht.
Maar je merkt het pas echt… wanneer je het scherm laat liggen. En net dat — dat ene eenvoudige loslaten — is vaak het moeilijkste wat er is. Omdat het niet alleen over je telefoon gaat. Maar over wat je zonder die telefoon opnieuw moet leren voelen.
Tijd om weer offline thuis te komen
Waar je niet je telefoon checkt, maar jezelf. Smartphoneverslaving is zelden wat het lijkt. Het gaat niet over schermtijd, maar over leegte. Over iets in jou dat al lang wachtte tot je stilviel. Tot je durfde voelen wat je al die tijd hebt weggetikt, weggescrold, weggeduwd met stories, posts en notificaties. Je grijpt naar je toestel omdat je ergens anders niet meer weet hoe je moet reiken. Niet naar je adem, niet naar je lijf, niet naar de ander. Het scherm is niet je probleem, het is je vluchtroute geworden. Een manier om te ontsnappen aan verveling, ongemak, en alles wat je liever niet voelt. Maar wat als je bleef? Niet bij je scherm, maar bij jezelf.
Wat als je je telefoon niet weglegt uit schuldgevoel, maar omdat je voelt dat je onderweg iets wezenlijks kwijt bent geraakt? Omdat je verlangt naar contact dat geen pixels nodig heeft. Naar rust die niet onderbroken wordt door een piep. Naar nabijheid die niet vraagt om filters of likes. Naar eenvoud, naar ademruimte, naar echt aanwezig zijn.
Terug naar jouw ritme
Mijn coaching gaat niet over afkicken of verbieden. Ik begeleid je niet door een strak schema, maar door terug te keren naar wat je lichaam, je hoofd en je hart al zo lang proberen te zeggen. Samen zoeken we uit waar je nog vlucht, wat je werkelijk mist, en hoe je lijf je signalen geeft die je al te lang hebt genegeerd. En vooral: wat er opnieuw mag groeien. Aandacht. Rust. Verbondenheid.
Misschien ben je zeventien. Misschien zevenenzestig. Misschien zit je kind vast in het digitale moeras, of jijzelf. Misschien ben je al veel te lang verloren in dat kleine, lichtgevende venstertje. Maar als je voelt dat het genoeg is geweest – dat er meer is dan eindeloos swipen en nog een video om maar niet te hoeven voelen – dan is dit jouw moment. Niet om streng te zijn. Maar om waarachtig te worden.
Je hoeft je niet af te melden van het internet. Je hoeft niet te bewijzen dat je sterk genoeg bent. Je hoeft alleen te voelen dat je wil thuiskomen bij jezelf. Bij je adem. Bij je aandacht. Bij het leven dat je niet door een scherm wil laten glippen, maar echt wil beleven. En als dat verlangen er is, dan ben je welkom. Niet omdat je verslaafd bent, maar omdat je toe bent aan leven in plaats van overleven.
Uitnodiging eerste samengesprek
Als je voelt dat er iets wringt, of je gewoon geen zin meer hebt om alles zelf te blijven oplossen, dan ben je welkom voor een eerste gesprek. Je hoeft het nog niet helder te kunnen uitleggen, je hoeft niets voor te bereiden, je hoeft alleen maar aan te komen zoals het nu is — vermoeid, twijfelend, stil, of gewoon benieuwd of dit mogelijk iets voor jou kan zijn.
Wat we doen, is gewoon samen praten. Jij vertelt wat er speelt, waar het wringt, of wat stilgevallen is. En terwijl dat klinkt, voelen we aan hoe het zit tussen ons — niet alleen in het gesprek, maar ook op persoonlijk vlak. Als dat goed zit, dan bekijken we op ons gemak of we samen verdergaan, en op welke manier dat voor jou klopt.
Mijn praktijk in Drachten heeft een warme, huiselijke sfeer waarin je gewoon jezelf kunt zijn. Het is een gezellige plek met comfortabele stoelen waar je even mag wegzakken en op adem kunt komen. Je krijgt van mij een kop koffie of thee als je dat fijn vindt, en verder hoeft er niets. Alles is erop gericht dat jij je op je gemak voelt om te vertellen wat er speelt, zonder druk en in het tempo dat bij jou past.
Het eerste gesprek is vrijblijvend en kost je niets. Meestal kun je binnen twee weken terecht, overdag of in de avonduren — net wat voor jou het beste past.
Als jij nu voelt: dit is mijn moment om de stap terug te zetten naar mezelf, vul dan hieronder het formulier in. Je hoort binnen een dag van me, zodat we samen die eerste afspraak kunnen maken. Tot slot nog dit: bij mij, Freek, ga jij je op je plek voelen.
Freek dé Coach voor WerkDwarsliggers of LevensKronkels!
Zit je vast? In je werk, je relatie, of gewoon in het leven zelf?
Of je nu zit met werkhobbels, leefuitdagingen of worstelt met het leven zelf — weet dat ik als ervaren coach ook jouw richting weer helder en haalbaar kan maken. Al vijfendertig jaar kraak ik het leven daar waar het schuurt en dwarsligt, zodat er weer ruimte komt voor meer werkplezier en levensgeluk. Stuur mij een e-mail als jij voelt: dit is het moment! In een eerste samengesprek ontdekken we hoe ook jouw levenszin weer gaat oplichten.
